Ένα συχνό πρόβλημα που βασανίζει τόσο τα παιδιά όσο και τους γονείς. Τι πυροδοτεί αυτό το τόσο έντονο συναίσθημα στα παιδιά μας; Το σίγουρο είναι πως τα αγαπάμε και επιθυμούμε να τους προσφέρουμε απλόχερα ότι χρειάζονται…. παρόλα αυτά τα παιδιά μας δείχνουν σημάδια ζήλιας για το/τα αδέλφια τους. Η ζήλια όταν κυμαίνεται μέσα στα φυσιολογικά πλαίσια δεν κάνει κακό σε κανένα, αντιθέτως βοηθά τα παιδιά να γίνουν καλύτερα και να προσπαθούν να επιτύχουν πράγματα που ίσως να χρειάζονται κάποια ώθηση για να τα επιτύχουν. Ωστόσο όταν η ζήλια γίνεται βασανιστική τότε μιλάμε για κάτι που χρίζει βοήθειας τόσο από τους γονείς αλλά και από τον περίγυρο του παιδιού.
Καταρχάς να επισημάνω πως το αίσθημα αυτό της ζήλιας είναι πολύ βασανιστικό για ένα παιδί. Το κάνει να υποφέρει και να νιώθει πολύ άσχημα, για αυτό σε καμία περίπτωση δεν συμπεριφερόμαστε στο παιδί που ζηλεύει άσχημα λες και το κάνει επίτηδες ή από απόλαυση.
Τι κάνουμε λοιπόν:
- Σαν πρώτο βήμα προσπαθούμε να καταλάβουμε τι είναι αυτό που νιώθει το παιδί (Το βοηθάμε δηλαδή να το εκφράσει. Ανάλογα με την ηλικία αν είναι μεγάλο μπορεί να μας εξηγήσει με λόγια. Αν είναι μικρό ίσος το βοηθήσουμε με ερωτήσεις ή με ένα παραμύθι.)
- Προσπαθούμε να περνάμε ποιοτικό χρόνο με όλα μας τα παιδιά…. όσο χρόνο και αν διαθέτουμε τον μοιράζουμε ίσα για όλα τα παιδιά και κάνουμε μαζί πράγματα που ξέρουμε ότι το κάθε ένα θα απολαύσει ξεχωριστά.
- Ωστόσο προσπαθούμε να αφιερώνουμε και χρόνο για ομαδικά παιχνίδια και δραστηριότητες με την συμμετοχή όλων μας των παιδιών και τα επιτηρούμε έτσι ώστε να αποφύγουμε τυχών διαμάχες με απώτερο σκοπό την κοινωνικοποίηση τους και το να αναπτύξουν το στοιχείο της ομαδικότητας. Επίσης αναπτύσσουν γερές σχέσεις μεταξύ τους.
- Προσπαθούμε να εντοπίζουμε τις περιοχές που τα παιδιά μας έχουν ταλέντο ή δυνατότητες και επιλέγουμε εξωσχολικές δραστηριότητες όπου το κάθε ένα θα νοιώθει σημαντικό για αυτό που κάνει. (Αυτό βοηθάει στο να επισημαίνουμε στα παιδιά ότι για παράδειγμα ο αδελφός/αδελφή μπορεί να είναι καλός/η στο κολύμπι αλλά και εσύ είσαι καλός/καλή στο χορό)
- Πρέπει να προσπαθούμε να είμαστε δίκαιοι με τα παιδιά…. δηλαδή να μην δείχνουμε προτίμηση στο ένα αντί στο άλλο ούτε και να αφιερώνουμε σκόπιμα χρόνο στο ένα και όχι στο άλλο.
- Επίσης πρέπει να υπάρχουν όρια και κανόνες και αυτό που απαγορεύεται ή επιτρέπεται στο ένα παιδί το ίδιο να ισχύει και για το/τα άλλο/άλλα.
- Αντί του να κάνουμε καβγά σε μια στιγμή έκφρασης της ζήλιας από το ένα παιδί στο άλλο μπορούμε να αλλάξουμε περιβάλλον στο παιδί που ζηλεύει έτσι ώστε να μην επιμένει στο συναίσθημα της ζήλιας. Για παράδειγμα το ένα παιδί θέλει το παιχνίδι που κρατάει το άλλο. Μπορούμε να του αλλάξουμε δωμάτιο ή δραστηριότητα με σκοπό να ξεχάσει και να καταπιαστεί με κάτι άλλο. (Αυτό για μικρότερα παιδιά) Σε μεγαλύτερα παιδιά μπορούν να δουλέψουν τα όρια, δηλαδή πρώτα παίζει ο ένας και μετά από 5 λεπτά ο άλλος).
- Δεν βάζουμε μεγάλες τιμωρίες στο παιδί που ζηλεύει γιατί κάνουμε το συναίσθημα της ζήλιας μεγαλύτερο και το παιδί που ζηλεύει αρχίζει να ζητά εκδίκηση από το αδερφάκι του που νοιώθει ότι ευθύνεται για την τιμωρία του.
- Προσπαθούμε να δημιουργούμε ευκαιρίες για παιχνίδι για όλα μας τα παιδιά με άλλα παιδιά της ηλικίας τους με σκοπό να μην καταπιάνονται μόνο με τα αδέρφια τους και να τα ζηλεύουν. Αυτό επίσης τα βοηθά στο να αναπτύξουν το αίσθημα της ανεξαρτητοποίησης και επιλογής φίλων.
- Προσπαθούμε να είμαστε όλοι σύμφωνοι για το πώς θα συμπεριφερόμαστε στα παιδιά, τόσο οι γονείς όσο και οι παππούδες και το σχολείο για να νοιώθει το παιδί μια σταθερότητα και να μην υπάρχουν ευκαιρίες υπεκφυγής. Για παράδειγμα οι γονείς δεν κάνουν διακρίσεις μεταξύ των παιδιών τους το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι παππούδες.
Αυτές είναι μερικές τεχνικές που σίγουρα θα σας βοηθήσουν με το θέμα της ζήλιας μεταξύ αδερφιών. Σε περιπτώσεις που το πρόβλημα γίνεται πολύ έντονο τότε καλό θα ήταν να συμβουλευτείτε κάποιον ειδικό.
Θεμούλλα Εφραίμ
Ψυχολόγος/Ψυχοθεραπεύτρια
Σύμβουλος Γάμου και Οικογένειας
Τηλ : 99-549853 Πάφος